ای کاش کلاغه برسه به خونش !!!!!

                                               آغاز امامت حضرت صاحب الزمان (عج)

                                                                مبارک باد

 

میراث یازده قمر نور حق شدی

حلم علی و علم محمد برای توست

مولای من کرامت تو تاج شاهی ات

ماه ربیع زینت خود را گدای توست

یاابن الحسن ولایت مطلق در این جهان

نه این کم است .امامت م قبای توست

                                                                                        مسعود بافقی زاده

 

غزل دلفین هنگام 

 

دلفین هنگام ی و من رود پریشانم

درپیچ و تاب ناز تو مانند حیرانم

تیلاپیاها را تو شاعر کرده ای چینی

در پرورشگاه تو اختاپوس و مرجانم

گاهی میان این خلیج عشق می گریم

تا ماهی بخت تو آید زیر بارانم

دریا همیشه وصله اش رود است بانو جان

دریاترین رودت شدم ای دخت عمانم

من : مرغ دریایی به دنبال جواهرها

تو : آن صدف هستی که داری ارث ایرانم

 

           شاعر : مسعود بافقی زاده

                                               آغاز امامت حضرت صاحب الزمان (عج)

                                                                مبارک باد

 

میراث یازده قمر نور حق شدی

حلم علی و علم محمد برای توست

مولای من کرامت تو تاج شاهی ات

ماه ربیع زینت خود را گدای توست

یاابن الحسن ولایت مطلق در این جهان

نه این کم است .امامت م قبای توست

                                                                                        مسعود بافقی زاده

غزل : خواب ِ ملوس دیشب تو را عکـاس ِ روسـی دیده بودم دیشب تو را چون نوعروسی دیده بودم انگـش‍ـتر فـیـروزه مـی آمـد بـه دسـتت دسـتت میان ِ دسـت بوسی دیده بودم قـلبم تـوافق کـرد بـا بـرجـام ِ چـشمت بـین اَتـم‌ هایم «گـروسی» دیـده بـودم مسـجد شده کاخ سفید، این چادرت را من بر سر ِ «نانسی پلوسی» دیده بودم وقتی ظریف احوالِ اشتون از تو پرسید مـن در نگـاهش چـاپلـوسی دیـده بودم مـویِ بـلوندت، چـیره‌ دست‌آورد من بود کـز زیـرِ آن هـدبـند ِ طوسی دیده بودم آمـد صـدای ِ

غزل : شرط ِ آخر ِ لیلی باران، خدا مي خواست از دنيا جدا باشم در جـورچـين آدمـک هـا یـک خـطـا باشم باران ، دلی تنـگ ِ دلم هـرگز نخـواهد شد بـايـد غـريـب از دسـت هـای ِ آشِـنا باشم خـاكسـترِ عشـقم تو بـاور كن كه مجبورم درجـام عـاشـق ها شـرابی بـی جـلا باشم ايـن كودتای ِ عشـق ، آتـش زد به دامـانـَم بـاران ، نـبـاريدی كـه در آتـش رهـا باشم من نيلِ خشكيدم كه قحطی گردنش اُفتاد عـُمری بـه آبم سير و هفتی ، بی وفا باشم باران، چه شیرین است شرط ِ آخر ِ لـیلی بـايـد